14 4 juli 2025 Ik heb behoorlijk wat gevederde vrienden in mijn tuin wonen. Veugeltjes, zeggen we hier in Brabant, wat mooi het midden houdt tussen ‘vogeltjes’ en ‘vleugeltjes.’ Ze bezorgen mij behoorlijk wat plezier. Op de eerste plaats, laat ik er eerlijk voor uitkomen: mijn guilty pleasure is het imiteren van vogels. Door jarenlang oefenen kan ik duiven oprecht in verwarring brengen: ze roepen altijd terug. Verder heb ik een niet onverdienstelijke merel in huis. De pauw bewaar ik voor bijzondere gevallen, want die lukt alleen heel hard, en daar krijg je praat van. Als we ooit ergens in de buurt komen van een pauw, dan sist mijn dochter vooraf al: “Je houdt je in hè pap!”. Gelukkig heb ik geen pauw in de tuin. Naast het imiteren van vogels geniet ik ook van hun gedrag. Van de brutaliteit van de roodborst bijvoorbeeld, die gerust bij je komt zitten als je in de tuin aan het werk bent. Niet voor niks heb ik bovengenoemde dochter naar dit vogeltje vernoemd (in het Engels, weliswaar). En hoewel het beestje geen hoed op heeft, noem ik hem Robin Hood. Want: weinig dingen leuker dan namen geven aan vogels. Het schept een band! – voor mij dan toch; of het wederkerig is, ben ik niet zo zeker van. Waar ik wel zeker van ben, is dat de vogels mij vertrouwen: ze komen elk jaar terug, en nestelen dan op ongeveer dezelfde plek. Tenminste, ik ga ervan uit dat het steeds dezelfde zijn; of toch op zijn minst nazaten van de vorige generatie. In onze blauwe regen huist sinds jaren de familie Tortellini, een koppeltje Turkse tortels. Prachtig om af te kijken hoe ze hun nest bouwen: snel en amateuristisch. Het is meer dan eens gebeurd dat er, na winderig weer, een ei op de grond ligt. Daar malen de Tortellini’s niet om: ze beginnen gewoon opnieuw en weten zo toch elk jaar twee gezonde jongen aan de eindstreep (of beter, de beginstreep) te brengen. Dit jaar mochten we ook weer getuige zijn van een koppeltje merels die minstens twee (maar ik vermoed drie), jongen hebben gekregen en die onvermoeibaar dagenlang hebben gevoerd. De jonkies zaten dan op de rand van een stenen perkmuurtje in onze voortuin. Dat kon ik mooie zien vanaf mijn luie positie in het hoekje van de bank. Een enkele keer probeerden de jonge onderzoekers zelfs binnen te komen; ze klommen dan op de vensterbank, om daar het concept ‘vensterglas’ te ontdekken (wel doorzichtig, niet doorlaatbaar voor merels). De naam van de familie? Westrik natuurlijk! Het meest luidruchtig zijn de mussen in mijn tuin. Die help ik een handje met een paar nestkastjes aan de muur, waar ze elk jaar trouw in terug komen. En tjilpen dat ze doen… Nou ja, tjilpen is het woord niet… TJILPEN doen ze, keihard. Maar wel mooi. Helaas is de geschiedenis niet goed geweest voor de mus als het om naamgeving gaat. Naar analogie van Tortellini ligt Mussolini voor de hand. Of Mussert. Of Muskovich. Maar bij al deze namen heb ik het ongemakkelijke gevoel dat ik de beestjes onrecht aandoe. Dat wil ik niet, daarom maar gekozen voor het minder goed bekkende, maar acceptabele ‘Musketier’ (vreemde kronkel in mijn hoofd: Kempisch dialect ‘muske-‘t-dier’). Over onzen Herman heb ik al eens geschreven op deze plek. Dat is de koolmees, genoemd naar mijn eertijdse TU/e-collega Herman Koolmees. Ik heb twee voedereikels in de tuin hangen, van die gaasdingen in de vorm van een eikel, met een grote eikeldop als schroefdop, waar je nootjes kunt bijvullen. Herman zit daar veel en graag op, om lekker makkelijk aan zijn eiwitten te komen. Dat stelt mij in staat om af en toe de lachers op mijn hand te krijgen met de inmiddels gevleugelde uitdrukking: “Hee, er zit een koolmees op mijn eikel!” Gevleugeld column Dikwijls wanneer ik hier op De Utrecht over de natuurbegraafplaats wandel mijmer ik over mijn contacten met de bezoekers en hun ervaringen. Wanneer het levenseinde nadert hebben veel mensen behoefte aan een vorm van overzicht op het leven. Sommigen regelen hun aardse zaken, stellen hun afscheid samen, tot en met de muziek voor hun begrafenis. Anderen ruimen het huis op als een vorm van afscheid nemen, en willen alle geliefde spulletjes nog een keer in de hand houden. Weer anderen bezoeken hun familie, de vrienden en kennissen, of gaan op reis naar plekken die ze mooi vonden of nog niet kenden. Het valt op dat al die activiteiten nooit echt voldoening geven of de rust brengen waar men naar op zoek is. Ze zijn te fragmentarisch, er ontbreekt een echt overzicht op het leven zoals dat geweest is. Waarschijnlijk omdat dat het moeilijkst is, je eigen leven te overzien, met alle ups en downs, de blije en droevige tijden. Om te weten wie of wat echt van belang was. Natuurlijk waren er de ouders, de familie, maar er waren ook toevallige ontmoetingen die een diepe indruk maakten, onbekenden die een belangrijke rol speelden, de eerste verliefdheid, schoolvrienden die uit het oog zijn geraakt. Er waren verhuizingen, momenten van onbegrip, de coronaperiode, het wereldnieuws dat indruk maakte. Veel van die zaken worden nooit besproken, zijn vergeten of ergens verstopt. Andere mensen weten daar niets van en daarom is het lastig ze achteraf een plek te geven in je levensverhaal zonder dat ze uit de toon vallen, of op hun juiste merites begrepen worden. Het lijkt me een mooi wanneer iemand in staat is dat eigen gevoel onder woorden te brengen. Maar hoe doe je dat op een juiste manier? Wat als we nou eens hier op de natuurbegraafplaats dat samen proberen, dacht ik, in een korte cursus van een paar bijeenkomsten. Dat we mensen de mogelijkheid bieden om hun eigen verhaal te leren schrijven, onbelemmerd, in een vrije en rustige ambiance. Niet al te veel deelnemers en een ongedwongen sfeer. Ik sprak er met een vriend van me over die veel met schrijven bezig is en vroeg hem of hij op een niet al te moeilijke manier inzicht zou kunnen geven hoe je zoiets aanpakt. Zo is dit idee geboren, op een spontane wijze. Binnenkort op 25 augustus staat er een voorbeelddag gepland om kennis te maken met hoe we dit zullen aanpakken bij ons op natuurbegraafplaats. In het najaar volgt dan de echte cursus van vijf dagen. Misschien is dit ook iets voor u? Lees eens op onze website, daar wordt uitgelegd wat we gaan doen en wat u zal worden aangereikt. Spannend niet? Schrijven met terugkijkende kracht Ontmoetingen op Landgoed ‘De Utrecht’ door Joyce Sengers - oprichter Natuurbegraafplaats De Utrecht COLUMN De Scheidijk 1 • 5085 NR Esbeek • 013 203 2175 • www.nbpu.nl Maandelijkse rondleiding - 6 juli - 1e zondag van de maand om 14.00 uur Workshop ‘Schrijf je levensverhaal’ - 25 augustus van 09.30 – 16.30 uur Wekelijkse rondleiding - iedere donderdag 11.00 uur Iedere 1e en 3e dinsdag van de maand - Natuur-Doe-Dag Midwinterviering 14 december - 11.00 – 16.00 uur Activiteiten BEZORGERS GEZOCHT VANAF MEDIO AUGUSTUS Als bezorger bepaal jij je eigen werktijden tussen donderdagmiddag en zaterdag 18.00 uur, verdien je goed en ben je baas van je eigen bezorgwijk. Je mag al bezorgen vanaf 13 jaar! Ook senioren zijn welkom! • Bladel omgeving Goudhaantje • Reusel omgeving Horstveld • Duizel omgeving Hemsstraat Bel voor informatie naar 06-58 93 28 75 of stuur een email naar bezorgers@bravom.nl Bekijk onze website www.bravom.nl voor meer informatie of scan de QR code en meld je vrijblijvend aan als bezorger. BLADEL - Op zaterdag 12 juli is er in de sfeervolle zaal van De Tipmast, Tipmast 48a in Bladel, een gezellige muziekmiddag. De muziek wordt verzorgd door de Accordeontrefvrienden. Dit alles met begeleiding op de gitaar, basgitaar, banjo en niet vergeten de drums en de mooie zang van bekende hedendaagse en nummers van weleer, zowel Engels als Nederlandstalige vanaf de jaren ‘60. Ook worden er mooie Oostenrijkse nummers gespeeld op de echte Steirische harmonica. Het is ook een uitgelezen kans om nog eens op de bekende foxtrot, tango, swing, wals e.d. te dansen. Deze middag staat garant voor een gezellig uitje waarvan u met volle teugen kan genieten en staat open voor iedereen. De aanvang is om 14.00 uur en de entree is gratis. Hou je van een sfeervolle muziekmiddag, dan mag je dit niet missen! Voor meer info, bel naar 06-12992302. Muziekmiddag met de Accordeontrefvrienden VESSEM - Aan de Hooge Akker in Vessem is deze maand een mooie jeu de boulesbaan aangelegd. Het initiatief is tot stand gekomen dankzij enthousiaste inwoners van Vessem, met ondersteuning van het participatie-programma Dorpen maken het Verschil. Een mooi voorbeeld van hoe samenwerking en betrokkenheid kunnen leiden tot een waardevolle ontmoetingsplek voor het dorp. Nieuwe jeu de boulesbaan in Vessem
RkJQdWJsaXNoZXIy MjY4NjA=